Изгелек кыл

Безнең янәшәбездә генә көннәрен һәм төннәрен сызланулар белән үткәрүче күпме инвалидлар, ата-ана назыннан мәхрүм калган ятимнәр, картлык көннәрен ялгыз кичерүче әбиләр һәм бабайлар. Алар барысы да безнең ярдәмебезгә, кайгыртучанлыгыбызга мохтаҗ. Шуңа күрә һәркайсыбыз йөрәге чакыруына колак салырга, игелекле эшләргә вакыт табып, игътибарлылык, шәфкатьлелек күрсәтергә тиеш.

Игелеклелек - ярдәм, шәфкатьлелек, мәрхәмәтлелек, тәүфыйк-миһербан, игелек-изгелек, киң күңеллелек, кадер-хөрмәт, наз-игътибар, юмартлык, сабырлык, итәгатьлелек һ.б. матур төшенчәләрне дз үз эченә алучы, бик киң мәгънәле сүз ул. Димәк, без игелекле эшләрне аеруча күп башкарырга, туганнарыбыз-якыннарыбыз белән тагын да күбрәк аралашырга, бер-беребезгә игътибарлы, ихтирамлы, түзем, миһербанлы булырга, ятим-мохтаҗларга җан җылысын, матди ярдәмне кызганмаска, изге гамәлләр башкарганда юмартлык күрсәтергә тиешбез.

Хәйриячелек татарлар өчен яңалык түгел. Бу хәрәкәт Әби патша заманында ук башланып киткән: мөселманнарга мәчетләр ачарга рөхсәт бирелгән, татар сәүдәгәрләре үз эшчәнлеге белән капитал туплый башлаганнар.

 XIX гасырның иң абруйлы эшмәкәрләре Исхак, Ибраһим Юнысовлар.1844 елда алар бергәләп Казанда Мөселман ятим балалар йорты ачалар. Ул тарихка Хәйрия йорты дип кереп кала, 1917 елга кадәр эшли. Ибраһим Юнысовны III дәрәҗә Изге Анна ордены һәм алтын медаль, абыйсы Исхакны III дәрәҗә Изге Станислав ордены һзм алтын медаль белән бүләкләгәннәр.

Минем фикеремчә, кешегә яхшылык эшләү бик кирәк, чөнки син эшләгән яхшылык җирдә ятмый. Ул яхшылык булып барыбер үзеңә әйләнеп кайта.

“Яхшылык эшлә дә суга сал…” — ди халык. Халык әйтсә, хак әйтә. Шушы халык сүзләрен истә тотып, һәр кеше яхшылык эшләп кенә яшәсә, бу дөнья күпкә матуррак, яхшырак, күңеллерәк булыр иде.

Гарифуллина Камилә

8 нче Б сыйныфы укучысы